günümüzdeki birçok ailenin hayatta yapılması gerekenler listelerinde sırf sırası geldiği için yaptıklarını düşündüğüm şey.

ailelerin çocuklarını sevmediğini falan söylemiyorum. elbette seviyorlardır. fakat üzerinde düşünmeden hemen çocuk yapıp, ebeveyn oluyorlar. sonra iş+çocuk+ev üçlüsü hem baba hem de anne için gitmemeye başlıyor.

plaja gelmişler. çocuk artık ne istediyse ailesi yapmamış. nasıl bağırarak ağlıyor. avazı çıktığı kadar böğürüyor. evet böğürüyor bildiğiniz. anne baba ne yapıyor peki? şezlongda yayılarak sohbet ediyorlar. sustursana arkadaşım çocuğunu? ya çocuğun istediğini yaparak sustur ya da evde her istediğinin olmayacağını öğreterek sustur. ama bunu evde öğret. oraya kafa dinlemeye gelen insanların huzurunu kaçırarak değil. 10-15 dakika böğürdü o çocuk orada. ağlamıyor da hani amacı ailesini huzursuz etmek.

okullar kar tatili olmuş. veli gelmiş diyor ki; "ee ben bu çocukla ne yapacağım 2 gün? yine okula gelse kitap falan okusalar, sizler başlarında dursanız, ders anlatmasanız olmaz mı?" ne bileyim ben 2 gün ne yapacaksın çocuğunla? neticede annesi olan sensin, anne gibi ilgilenecek olan da. bana mı sordun çocuğunu yaparken? çocuk bakıcısı değilim, öğretmenim ben. çocukla evde ne yapacağını bilmiyorsun ama karnında bir tane daha var. yazık!

belki bana davulun sesi uzaktan böyle geliyordur. eminim ebeveynler olarak çok bunalıyorsunuzdur ama hamama giren terlermiş. çocuk yapmaya karar vermeden önce hiç mi bakmadınız çevrenizdekilere?
ebeveyn olmanın hakkını verenlere teşekkür eder, diğerleri için kendime sabırlar dilerim.