dine karşı ilk kez mesafe koyma nedenim şüphecilik değildi.
ahlaki bir gerekçesi vardı.

bir gün, yine gece yatmadan önce, annemin uyarısıyla yatmadan önce dua ediyordum. bir an için kendimi samimiyetsiz buldum.
dua edip, allahtan her gece bir şeyler istediğimi fark ettim.
adeta bir dilek yahut şikayet kutusu gibi göründü allah, benim gözümde.
ulan dedim, her gece allahtan bir şeyler diliyorsun ama sen ne yapıyorsun bunun karşılığında diye sordum kendi kendime.

cevabım hiçti tabi.
sonra sürekli bir şeyler isteyip karşılığında hiçbir şey yapmamak bana allahı istismar ediyormuşum gibi hissettirdi. sanki onu kullanıyordum.
bu sebeple artık geceleri dua etmemeye başladım. başım sıkıştığında da tabi. bunları yapmaya başladığım yaşta baya küçüktüm ama karşımdaki kişileri kendi çıkarım için kullanmanın ne kadar da kötü bir davranış olduğunu bilecek yaştaydım. bu davranışın kötü olduğunu bilmesem bile yapamazdım böyle bir şeyi. çünkü kendimi huzursuz hissediyordum.

daha sonraları tekrardan dua etmeye niyet ettim. hatta bu sefer karşılığında ibadet de edecektim, ama ettiğim duaların karşılığında bir şeyler yapsam bile bunun çıkar ilişkisine döneceğini fark ettim. allah benim dualarımı kabul etsin diye onun istediği ibadetleri yapacaktım. bu da beni huzursuz ettim. allahı kendi çıkarım için kullanmanın yanında, kendi çıkarım yahut isteklerim için birine, yani allaha yaltaklanıyormuşum gibime geldi. böyle onursuzluk olmaz olsun dedim ve biraz daha uzak kaldım.

allah'ı nasıl seversin, neyini seversin, ne diye kendini ona karşı borçlu hissedersin, nasıl ona karşı borcunu ödersin ve borçlu olup olmadığını bilebilir misin gibisinden sorular geldi daha sonraları. hepten uzaklaştım dinden.

var oluşumuzun amacını ve nasıl var olduğumuz sorularına daha sıra gelmeden oldu bunlar.
devamını da başka zaman anlatırım artık.