"ya seni seviyorum da seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum… hani eskiden seni sevmenin birbirimizi sevmenin yeşil, gevrek bir tadı vardı, seni güldürmenin lezzeti damağıma yerleşir orada mutlu mesut yaşardı…
yani bir şey olduğu vakit ilk bunu koşayım gideyim asumana söyleyeyim tarzında bir haberci telaşı olurdu."
demişti mükremin abi. sevmemek ancak bu kadar güzel tanımlanabilirdi.

birde şey demişti geçiyordum, hayal kırıklığına uğradım.