içimizdeki çocuğu büyütüp, gerçekten "yetişkin" birer birey olana kadar çocuk yapmamalıyız bence. çünkü "çocuklar" çocuk doğurabiliyor ama iyi birer ebeveyn olamıyor.

çocukların oyun arkadaşlarına olduğundan çok, kendilerini yanlarında güvende hissedebilecekleri yetişkin ebeveynlere ihtiyacı var. kendi "yetişkin" olamamış bireylerin doğurduğu ve yetiştirdiği (aslında yetiştiremediği) bireylerden oluşan bir toplumda yaşamaktan hepimize gına gelmedi mi fazlasıyla?

fiziksel ve maddi ihtiyaçlar gibi asgari koşulların bir şekilde karşılanabildiği varsayımıyla, duygusal ihtiyaçları karşılanmamış hiçbir çocuğun gelecekte sağlıklı bir birey olma şansı yok. bir çocuğun duygusal ihtiyaçları da ancak kendini tanıyabilmiş ve anlayabilmiş dolayısıyla kendi dışındakileri ve toplumu da anlama kapasitesi olan ebeveynler tarafından karşılanabilir.