özellikle sonbaharda rengarenk bir uludağ manzarasına sahip olan okulumdur. asfaltta dirsekleri yırta yırta sürünürken bile o manzaraya sahip olmanın ayrıcalığını hissederdim hep..ya da lodoslu gecelerde koğuşun 1892 yılında yapılmış o devasa pencerelerinin kenarına oturup, kendimi rüzgarın sesine ve ağaçların bir sağa bir sola meyil ederek ahenkle rüzgara eşlik etmesini izlemeye bırakırdım. belki saatlerce kalırdım orada öylece hareketsiz. o okulda döktüğüm terin, kanın haddi hesabı yoktu belki ama gönül bağı öyle bir kurulmuş ki, kopmuyor işte..

geçen hafta kapattılar...