sanırım benim henüz yaşamadığım bir şey. kendimi öyle saymak istiyorum.
çünkü artık tek taraflı olan duygular beni mutlu etmiyor.
belki de ergenlikte kaldı...
çok zaman aşık olan bendim, ya da aşık olduğunu zanneden.
yakın arkadaşlarım hiç bu duyguyu tatmadıklarını hissetmediklerini söylerken kendimi çok yalnız hissederdim. sanki tüm olaylar hep benim başıma gelirdi. ya da kendime çekerdim o olayları.
hoş, arkadaşlarım bir şey kaçırmadılar diye de düşünürdüm sonraki süreçlerde. çünkü "sevmek de yorulur"muş...
şimdi tabir yerindeyse ben beni peşinde süründüren tüm insanları boşluğa bırakıyorum.
dua ediyorum ve o'nu bekliyorum.
o'nun diğerleri gibi olmayacağını biliyorum. ciddi olacağını...
biliyor musunuz. bir keresinde birisi beni babamdan istemişti. benimle bile muhatap olmadan babamla muhatap olmuştu. ben de içimden helal olsun demiştim. keşke diğer o gereksiz tipler için ruhumu yormamış olsaydım demiştim.
işte ben adeta bu fonda ve ciddiyette geleceğini biliyorum "o" kişinin...