çocukların yolları olmaz, onların evleri vardır, öyle olmalı. bizler büyüyoruz, bunalımlarımız artıyor, ayağımıza takılan taşların suç derecesi artıyor -ki ben taşların idam edildiğini de gördüm- ve en önemlisi; büyüyoruz, yollarımız artıyor. işte bu kitaplara bu yüzden ihtiyacımız var! bize bu karmaşıklığın içerisinde sonsuz basit ve sonlu bilgelikle dolu sadece iki yol olduğunu söylüyor: iyilik mi kötülük mü, alice kalbini dinlesin mi dinlemesin mi?

tüm çocuk kitaplarının içerisindeki bu nitelikli öze ihtiyacımızın olduğunu söylemekle beraber, bu kitapların içerisinden sıyrılan şu üç kitabı da şöyle bırakmak gerek.

(bkz: küçük prens)
(bkz: alice harikalar diyarında)
(bkz: iyilik ve kötülük okulu)

ayrıca; chris van allsburg'un kutup ekspresi (the polar express) adında bir çocuk öykü kitabı var. animasyon filmi de yapılmıştı. kitap, bir noel arifesi, geç saatlerde tüm şehir çoktan uykuya dalmış olmasına rağmen kendisini bekleyen gizemli bir trene binip yola koyulan bir çocuğun öyküsünü konu alıyor.

!---- spoiler ----!
şu kısmı nefisti: çocuk bir dilek diliyor ve dileği gerçekleşiyor. bir çıngırağı oluyor. dönüş yolunda çıngırağı kaybetse de, yılbaşı sabahı uyandığında çıngırağı yılbaşı ağacının altında buluyor fakat annesi çıngırağın kırık olduğunu, ses çıkarmadığını söylüyor. oysa ki çıngırağın sesini sadece inananlar duyabilir...
!---- spoiler ----!