geçenlerde mesaj attı, rüyasında beni görmüş. "hayırdır?" dedim bayağı zamandır görüşmüyorduk çünkü. epey zor durumdaymış rüyasında, ben gelip kurtarmışım. normalde çok çok az görürüm rüya ve bu inanılmaz gerçekçi bir rüyaydı dedi. çok teşekkür ederim beni kurtardığın için, ne zamandır halimi hatırımı sormuyor olsan da yokluğunda bile var gibi hissettirip hayatımı olumlu yönde etkiliyorsun, iyi ki varsın dedi.

biraz rüyaların sebeplerinden filan konuştuk. bir yere de bağlayamadık ama düşünüyorum aslında "çok şey geçmedi aramızda, uzun zamandır da görüşmüyoruz ve bu kız nasıl rüyasının o boktan anında kurtarıcı olarak beni gördü?" hem çok çok samimi olup hem de çok fazla görüşmemek... gerçekten acayip bir iletişim var aramızda. yönünü hiç tayin edemediğimiz ve kaçak güreştiğimiz bir iletişim.

çok kapalı bir kız, açmıyor hiç kendisini. azıcık üsteleyince kestirip atıyor. tabii bu sefer kestirip atamayacağı bir şey vardı: babası kanser olmuş. epey kötü hissediyordu ama bir şekilde ayakta kalması gerektiğini biliyor işte. bilsin de zaten. bu hayat ona pek gülmemiş gibi. eğer ayakta duran birisi olmazsa çok acı çeker. azıcık yardım etmeme fırsat verse derdini çözmesine, daha iyi hissetmesine yardımcı olurum ama perdelerini hiç açmıyor. ha canı sağ olsun yapacak bir şey yok. bir tanesi bütün hayatını açtı her şeyini döktü bana da ne oldu? bayağı iyi oldu aslında lan niye kendime gömüyorum ki? hayatı komple değişti ve çok daha iyi durumda şu anda. belki de onun özgüveni ile buna yardımcı olmaya böylesine gayret ediyorum. ha aşk var mı? yok. beklenti filan da yok. sadece yardım etme isteği var, (bkz: sahiplenme duygusu) var. onunla benden bir cacık olmayacağını ikimiz de biliyoruz. sadece dünya iyisi bir insan olması benim için önemli. sadece o güzel kalbinin hak ettiği şekilde mutlu olsun istiyorum. inşallah benle veya bensiz hak ettiği güzelliklere kavuşur.

hayatının farklı bir yerine koydu beni sağ olsun, hiçbir beklentim de olmamasına rağmen. ben yeterince karşılık verebildim mi? emin değilim. hala aynı vefasız adam olmaya devam ediyorum gibi. ancak artık farklı olmak zorunda çünkü babası kanser. evet o illet hastalık, o lanet hastalık. her gece "ya ölürse?" diye de düşündüğünü biliyorum. peki ben ne yapıyorum? mesaj atmadığımı açık açık söylemesine rağmen ben ona halini hatırını sormak yerine buraya itiraf yazıyorum. neden?