hayat çok garip .
insan yapmam dediği çok şey yapıyor duruma göre.
bende yaptım.
çok iyi , bilgili , kültürle , her şey hakkında muhabbet edebileceğim bir insanla tanıştım.
bana ilgili , ilgisini belli eden, konuşmaktan keyif aldığım bir kişi.
birden , farkında olmadan zamanla özel birisi oldu.
sürekli konuşuyoruz, görüşüyoruz , ikimizinde yoğun programında birbirimize vakit ayırıyoruz.
alışkanlık mı oldu , yoksa sevgi mi belirleyemedim.
ama öyle yoğun şeyler hissettim ki bunun alışkanlık olamayacağına karar verdim.
ve ben bunları düşünürken o da bana aynı şekilde geldi.
beni sevdiğini, beni özlediğini, görmediği zaman görebilmek için her şeyi yaptığını ve bunun olmaması gerektiğini anlattı.
evet olmaması gerekirdi.
ikimizde bu duruma engel olamadık.
acı çekeceğimizi üzülüceğimizi bile bile buna devam ettik.
çünkü görüştüğümüz 3 4 saat bizi çok mutlu ediyor ve tüm dünyadan koparıyordu.
ama sonuç olarak geldik o noktaya.
istemeden de olsa onu bırakmak zorunda kaldım.
dünden beri inanılmaz acı içerisindeyim.
sanki heryerden o çıkıyor. herşey onu hatırlatıyor.
bir şehir, bir şarkı , bir saat, bir araba , bir film dizi herşey.
konsantre olamıyorum.
içimden bir şey yapmak gelmiyor.
hayat zor arkadaşlar.
mutlu olacağınızı bilseniz bile, sizi ileride üzecek olan kişilere alışmayın,aşık olmayın.
şimdilik bu kadar...
10.19