2015 ocak ayı. galata kulesinin arka sokaklarında küçük bir dükkanda salep içiyoruz eski kız arkadaşımla. kendisi temmuz ayında almanyaya döndü (turizm çalışanıyız) beni ziyaret için istanbula geldi ve bu 4 günlük tatilin her ne kadar kabul etmesem de onu son görüşüm olacağını biliyordum.

dışarıda bardaktan boşanırcasına yağmur yağarken hem yağmurdan kaçmak hem de daha önce hiç salep içmediğini bildiğim için dükkana daldık. saleplerimizi söyledik beklerken birsen abla çalmaya başladı. başta dikkatimi çekmedi sonra bu şarkı çalmaya başladı. saleplerimiz geldi. o an anladım onu ne kadar çok sevdiğimi o da kalbimden geçenleri anlamış gibi elimi tuttu. hiç konuşmadık birsen abla söyledi biz dinledik.

salepler bitti birsen abla bitti. çıktık kaldığımız yere kadar bu şarkının büyüsüyle yürüdük. yağmurmuş ıslanmakmış hiçbir şey umrumuzda olmadı.

sonra ben ona gitme diyemedim o da gitti. onu almanya uçağına uğurladıktan sonra koltuklara çökmüş ağlamak üzereyken iki tane özbek abi beni teselli etti. kalktık mcdonalds'ta yemek yedik. sonra onları da uğurladım ülkelerine.

herkes gittikten sonra birsen ablayla kaldık başbaşa antalyaya kadar o söyledi ben dinledim.

hala da kalbimin bir köşesinde bu şarkı çalmaya devam ediyor.