sıra bana geldiğinde acayip gerginleşiyorum.
işimi bir an önce halledeyim de bekletmeyeyim kimseleri diye. hatta acele ettiğimi belli etmek için kendi kendime konuşasım ve yaptığım işlemleri anlatasım geliyor. tabi, ister sorunlu olsun ister olmasın, makinanaya yavaş işlem yaptığından dolayı söylemeyi de aralara sıkıştırasım geliyor. son olarak ta işim bittiğinde ise arkamı dönüp selam veresim geliyor.
kendimi çok zor tutuyorum. yazlıkçı amcalar gibi olacağımı düşündüğümden bunları yapmıyor ve uzaklaşıyorum tabii.

bir de bazen, gözlerim uzağı secemediginden önümde işlem yapan kişinin ne yaptığına bakıyorum. daha doğrusu baktığımı saklayamıyor ve fark ediliyorum. işte o zaman ezilip büzülmek yerine, rahat ol dost, nasıl olsa gözlerim görmüyor demek istiyorum ama onu da yapmıyorum.

niye la niye? nedir benim şu nornal zamanlarda konuşmaya pek istek duymadığım insanlarla bankamatik sırasındayken konuşma hevesim?