yeni dönmüştüm istanbula. evde oturup adaptasyon süreci gibi bir seydeyim. bahçenin kapıya biri vurdu. ulan evde de sonla duruyorum. camdan bakmadan kostüm odaya giyindim. perdeyi çektim,o oradaydı.
beni ziyarete gelmiş. nasıl olduğumu merak etmiş,annem evde demis.

"merhaba, ikinci kat nasılsın? iyi gözüküyorsun son konuşmamızdan beri. sarılmıcak mıyız?"

uzun zaman sonra yani yaklaşık 8,9 ay sonra ilk kez karşılaştık daha doğrusu görüştük. neyse neyi anlatıyorum.

sena. bunları okuma ihtimalin varsa eğer ben bok gibi bir kafanın içindeyim. ve benim,kendimi yok edişimi seyirci kalmayıp benden vazgeçtiğin için içimde hic kırgınlık yok. çok mutluyum senin adına. ama insanım kabul et.
çocukluk aşkımın elini biri tutuyor mu düşüncesi ne zaman aklıma gelse cevabı o gece rüyamda alıyorum. geçen gece gördüm yine.
"sarılmıcak mıyız?" dedim bu sefer. sarılmadık. sadece gidiyordun.
mutluyum,daha güzel olduğuna inanıyorum