annem; "yavrum, eskiden de severdi insanlar birbirini. dağda, taşta, ücrada buluşup konuşurlardı. ama niyetleri belliydi; yuva kurmak. ben bu kızı/oğlanı seviyorum dediğin zaman gözün başkasına kaymazdı ve seni/onu sevmeye meyilli kimseler de bu aşka saygı duyar, kendi yollarına bakarlardı. bugünkü gibi iki gün oynayıp bırakmazdı kimse kimseyi. birgün biriyle ertesi başkasıyla olan insanlar mı seviyor? yok çocuğum yok evcilik oynuyorlar."

not: annem ve babam aynı köyde doğmuş, bütün olumsuzluklara rağmen yılmamış, aşklarının peşine düşmüş ve sonunda evlenmiş, evlilikte de birçok sorunla savaşmış ve yılmamış bir çiftdir.

görüldüğü üzere bir diğer sebep de alternatif çokluğu, maymun iştahlılık. bence en büyük sorun; tahammülsüzlük.