8. sınıftaydım. kardeşimin vefat ettiği, annemin de 6-7 ay kadar hastanede kaldığı bir sene. bir yandan sınava hazırlanıyor, bir yandan benden 2 yaş küçük erkek kardeşimle ilgileniyor, bir yandan evi çekip çevirmeye çalışıyorum. haftada bir telefondan annemin ameliyatlardan, narkozdan yorgun sesini duyardım. "benim için ders çalış kızım, kendini kurtar" derdi hep, ağlaya ağlaya ders çalışırdım sabahlara kadar. annem benim okuduğum ortaokulda öğretmendi aynı zamanda. teneffüslerde çilekli süt getirir, saçlarımı örerdi. yokluğunu çok hissettim. karne günü geldi çattı. hemen hemen herkesten yüksek notlar alırdım. sahneye çağırıyorlar 3. den başlayıp. gerginim, " lütfen adım okunmasın, annemsiz olmaz." diyorum içimden, nasıl yalvarıyorum. 2. okundu. ellerim terliyor. dayanamadım, çıktım gittim sıradan. okulun arkasında en yakın arkadaşımın ellerine koyup yüzümü saatlerce ağladım. öğrendim ki adım okunmuş, bir de annem ağladı.