“başında göz yok, kesende de para, değil mi? demek göz çukurların bomboş, kesenin de dibi delik: gene de dünyanın halini görüyorsun, öyle mi?”

“hissimle görüyorum efendim”

“ne, deli misin sen? dünyanın hali gözsüz de görülebilir: kulaklarınla bak. şu hakim, şu zavallı hırsıza nasıl sövüp sayıyor bir bak.

gel kulağına söyliyeyim; şu ikisinin yerlerini şöyle bir değiştiriver.. hah!!, şimdi söyle bakalım hangisi hırsız, hangisi hakim? bir çiftlik köpeğini dilenciye havlarken hiç gördün mü? zavallı dilencinin köpeğin önünden kaçtığını da gördün elbet!

hah işte burada iktidarın heybetli bir timsalini görebilirsin: makamında köpeğe itaat gerek!

hey zaptiye! alçak herif! çek şu kanlı elini! o orospuyu ne diye kırbaçlayıp duruyorsun! sen kendi sırtını kırbaçla! onu dövmene sebep olan şeyi sen onunla yapmak için yanıp tutuşmuyor musun! faizci kendini dolandıranı idam ettirir; lime lime elbiseler en ince kusurları bile meydana kor; kürklü cübbeler her ayıbı örter. günahına altın kaplat da gör, adaletin kudretli kılıcı bir şey yapmadan kırılır. bir de paçavralara sarıp gör, bir cücenin saman çöpü bile onu geçer.

kimse suçlu değildir. kimse! herkesin kefili benim; suçlayanların ağzını kapatmasını ben bilirim. sen kendine cam gözler al; adi bir politikacı gibi görmediğini görür gibi yap..”


--
lear ve gloucester'ın fırtına sırasındaki sahnesinde lear'ın tiradıdır. lear delirmiştir ama buna rağmen bir çılgından daha çıplak görür gerçeği. gözlerini yitirmiş zavallı gloucester ise kralına bağlılığını bu muazzam sahnede gösterir. lear kadim vakainamelerde bir cani de olsa gerçeğin yırtıcı kanatlarını çırpmaya başlayacaktır.

edit: düzen