benimdir bu.

geçici arkadaşlıklarım çok oldu, hatta geçmişimde bir ton eski sevgili de bıraktım.

ama hiç arada sırada hatırımı soran, bana destek olan, beni olduğu gibi kabul eden bir arkadaşım olmadı.

nedense arkadaş diye bildiklerim beni hep yönetmeye çalıştı, ya da samimiyetin bokunu çıkarıp kişisel alanımda bile bana nefes alacak alan bırakmadı. ben de ilişiğimi kestim çoğuyla ya da daha az görüşmeye başladım.

gerçi kedim ve gitarım var onlar bana az da olsa arkadaş oluyorlar ama insan kendisine eşlik edecek insan da arıyor. sonuçta kediyle içmeye nasıl gideyim ben değil mi?