halen daha soruluyor mu bilmiyorum ancak eskiden baya sorarlardı.

bu soruya cevap verebilmek için zorladığım hayal gücümü başka bir konuda zorlasaydım benden ya çok pis düzenbaz olurdu ya da çocuk romancısı amma ve lakin öyle bir şey olmadı ne yazık ki.

yazın herkes bir yerlere siktir olup giderdi ve ben hep yalnız kalırdım. bir de gittikleri yerden bir kaç günlüğüne geri dönüp tekrardan aynı yere ya da başka bir yere siktir olup gitmeleri yok muydu... deli ederdi bu durum beni. normal zamanlarda da yalnızlığımı bilirdim ama bunlar böyle yapınca sanki yalnızlığımı bilmiyormuşum da, bana öğretme gereği duyuyorlarmış gibime gelirdi ve hepten delirirdim.

yazın gelen canlılığın, içimdeki daimi yalnızlıkla olan geleneksel kavgasına ve kronikleşmiş mağlubiyetine tanık olurdum.

sırf yalnızlığımı bildiğimi ispatlamak uğruna belki de, salladıkça sallardım, kurdukça kurardım, gezdikçe gezerdim, kendi kafamda. malum soru sorulduğunda fırsat bu fırsat deyip yalnızken insanın içinde kalabalıkların kanser hücreleri gibi ürediğini gösterirdim.

daha yazardım ama yine siktir olup gitmeniz gerek. :))