eveeet, fark ettim ki bu başlığa hiç yorum yapmamışım. tutmayın beni ehe

künefe... hatay yöremizin o şirin mi şirin, tatlı mı tatlı, kimi zaman üçgen, çoğu zaman yuvarlak, üzerinde antep fıstığı, yanında keçi sütlü dondurması ile adeta bizi bizden alan, kendisine bağlayan, tadını damağımıza işleyen lezzetimiz. my preciousss öhö öhöh

ilk denemeden sonra sméagol'un yüzüğe bağlandığı gibi bağlanırsın künefeye. seni içten içe ele geçirir. beyin'in ventral striatum, dorsal singulat korteks, amigdala bölümlerini ölümüne çalıştırır, karşı koyamazsın garsonun "efendim künefe alır mıydınız?" sorusuna.
ve o an gelir; çatala alırsın az önce çıtır çıtır kestiğin, üzerine bir parça dondurma kondurduğun dilimi, o dilim; önce dudaklarına değer, değer ki o damla yere düşmesin, sevdiğinin göz yaşlarını dudaklarınla siler gibi dokunursun merhametle ki gitmesin başka yere, uzağa. sonra hissedersin bütün sıcaklığını peynirin, yakar içini. tam o anda hissedersin tereyağının keskin kokusunu. antep fıstığının kıtırtıları ile kadayıfın çıtırtılarının ahengini. şerbetinin her yeri dolduruşunu.
en son, soğumaya yüz tutmuş bakır tabağım içinde kalan parçaları toplarsın çatalına, sevgilinin son nefesi gibi, minnetle-özlemle, veda eder gibi. kıyamazsın ama götürürsün yanında.

iste böyle bir tatlıdır künefe. özlem özlem. sevgiliye hasret midelere selam olsun.!