bu marka bisikleti herhalde 1970-1990 arası doğan nesil unutamayacak.

rahmetli dedem siyah bisanını çok severdi, motorsikletinden daha çok onu kullanırdı.

selesinin iki yanından sallanan heybesinin içine koca perşembe pazarını sığdırır, gülen yüzünü sokağın başında görmemle oyunu bırakır ona koşardım. bisikletten inip saçımı okşardı, birlikte yürürdük evine doğru.

ananemle ikisi vefat ettikten sonra evleri boş kaldı uzun süre, büyüklerin her bayram burada toplanalım sözleri birkaç bayram sonra hayat telaşesine yenildi. en sonunda da içinde çiçekten geçilmeyen evi, iyi bakacağına inandığımız aynı mahalleden bir abinin maddi durumu iyi olmayan yeni evlenen oğluna ederinin bir hayli aşağısına sattık.

satıldığı gün kömürlükte buldum siyah bisanını. parlamıyordu eski günlerdeki gibi, kenara çekmeye çalışırken elime dolanan örümcek ağları mıydı yoksa vefasızlığımın bedeli mi, bilemedim.

ama ben o gün orada eski bir bisiklete bakıp bakıp ağladım.