insanı en acınası hallere sokabilen tek şey.
önce çok güzeldir aslında. farklı gelir. hiç olmadığın gibisindir , yepyeni sanki , dünyayı en başından keşfeder gibi. kalbin bir başka atar , nefesin bir başka dolar ciğerlerine. sarıldığında kalbinin atışını geç , kanının damarlarında dolaşmasını bile duyar olursun. gün onunla aydınlık , gece onunla güzeldir. boğulduğun zaman atmosferi değiştirir iç çekişiyle , gözlerine bakarken huzuru bulursun. tenine rüzgar değmesin diye üstüne titreyen annenden babandan daha huzurludur kolları.
en soğuk gecelerde el örgüsü battaniyeden daha sıcaktır boynu , sokulursun. aynı şeylere güler , aynı şeylerden nefret edersin. aynı oyunda aynı bölüme söversin mesela. hayatta her şeyi seninle yapan biri vardır çünkü , yalnızlık hissi eşyalarını toplayıp çıkar hayatından. göğsünde uyuduğun , kollarında kaybolduğun gecelerde bile rüyanda görürsün , uyandığında görürsün yanında , mutluluğun katlanır.
nezle olduğunda bile aldığın tek koku onundur , yıllar geçer , parfüm değiştirse bile teninden alırsın o kokuyu. boynuna yaklaştığın an duyarsın , cennet varsa onun kokusundadır çünkü.

sonra bir anda gider. bulutların üstünden serbest dalışa geçersin , yaşanan her şey , anılar hepsi film şeridi olur akar sen düşerken , en sertinden çakılırsın betona. ruhsal acının fiziksel acıya döndüğü noktada bitsin istersin , ellerin kan içinde kalır. beceremedim diye ağlarsın. uyuyamazsın , yiyemezsin yemek , nefes almak bile acı verir. içersin sonra. ölene kadar içersin ama ölemezsin. biri seni bulur "gebermeye" çalıştığın köşede , bu gece değil der. git başka zaman başka yerde öl.
yıllarca ölememiş olmanın acısını hayatının ağzına sıçarak çıkarırsın sonra. çabuk öfkelenirsin , tahammülsüz olursun , en önemli dediğin insanların bile canını yakarsın istemeden. ve o çoooook korkuğun yalnızlık , kim gelirse gelsin gitmemek üzere ruhuna geri taşınır.

minik özeti budur bende aşkın...