iyi günlerimde çok eller uzanır ellerime,
resmimi, suratımı baş köşeye asarlar...
fakat demir kapıların her kapanışında üzerime,
ardında taş duvarların her kaldığım zaman,
ne arayan beni, ne soran...

eeeehh, daha iyi be, bunun böyle olduğu...
minnetim ve borçluluğum yalnız sana kalsın.
iyi günlerimde benim unuttuğum insan eli
nasılsın?...