hayatımda beni derinden etkileyen ve büyük değişimler yaşamama sebep olan iki dönem var; ilki başarıya ve varlığa ulaşarak küstah, bencil bir egoya ulaştığım, narsizme esir olduğum dönem. ikincisiyse büyük bir yıkımla beraber kendime geldiğim ve egolarımdan arındığım dönem.

ilk dönemde intiharım aciz varlıkların işi olduğunu düşünür, onların acınası varlıklar olduğuna inanırdım. narsizmin ele geçirdiği zihinde empatiye yer yoktur. çağımızda insanları narsizme sürükleyen bir çok unsur mevcuttur. hepimizin daha mutlu, daha başarılı, diğerlerinden daha iyi durumda görünmek için yarıştığımız facebook sayfalarımız var. daha güzel, daha havalı görünmek için taklalar attığımız instagram sayfalarımız var. kısa ve saçma cümlelerimizi, narsizmimizi, egolarımızı satırlarımıza yansıttığımız, saçma varoluşumudan daha fazla insan haberdar olsun diye yırtındığımız veya az takipçimiz de olsa egolarımızı satırlarımıza kusmaktan kendimizi alıkoyamadığımız twitter sayfalarımız var. hep özendiğimiz ünlüler gibi ekran karşısında olma, izlenme, kendimizi ünlü hissetme ihtiyacımızı karşılamak için çöp videolar ürettiğimiz youtube, vine, scorp gibi uygulamalarımız var. bu öyle bir hal aldı ki insanlar intihar etmeden önce instagramına bir kaç güzel fotoğrafını dahi eklemeyi ihmal etmiyor. bizler evrimleri en kritik noktada duran acınası varlıklarız. faydasızlığımız tatminsizliğimizi tetikliyor. oysa en derin okyanuslar bile bir çok su damlasının bir araya gelmesiyle oluşur. neden özel olmak zorundayız ki?

çöküş yaşadığım dönemde intihar düşüncesini iliklerime kadar yaşadım ve ne olduğunu tam anlamıyla idrak ettim. intihar insanın isteyerek sürüklenebileceği bir süreç değildir. küstah yorumlar yapmadan önce bunu bilmek gerekiyor. güçlü yaşama içgüdüsü olan varlıklarız bizler. içgüdü adını verdiğimiz yazılımımız bizi bir şekilde hayatta tutmaya uğraşır. bu öyle etkili bir yazılımdır ki beyninizin sizi, sizden bağımsız olarak manipüle eder ve sizi hayatta tutar. kişinin ciddi ciddi intiharı düşündüğü süreçse bu yazılımı aşıp, tesirinden tamamen kurtulduğu andır. kişinin acılarının şiddeti bu yazılımı işlevsiz kılar. artık bütün düşünceler daha berrak, bütün acılar daha şiddetlidir. yazılımının tesirinden kurtulan insan artık aleladeliğinin farkınadır. dünyayı toz pembe gösteren gözlükleri paramparça olmuştur. artık yaşamak eskisinden de zordur. bütün kabuslarının şiddetinden dolayı uyumaya dahi korkar olur insan. bu süreçte insan fevri bir kararla ve büyük bir cesaretle yaşamına son vermediyse ve süreç uzadıysa intihar düşüncesi şekil değiştirerek bu sefer nietzsche'nin de söylediği gibi artık bir yaşama sebebine dönüşür. acılar içerisinde kıvranan insan "daha da kötü olur ve daha derin bir çıkmaza girersem intihar ederim" düşüncesiyle artık rahat bir uyku çekebilir hale gelir. kişinin ölümüne sebep olması gereken intihar düşüncesi artık kişinin kabuslarının katili olur. bu süreçten sonra intihar düşüncesinin pençesindeki kişi bir şekilde tutunmayı başarabilirse asla eskisi gibi olmaz çünkü pembe gözlükleri kırıldığı için hayatı daha yalın ve filtresiz görür.

intihar düşüncesiyle kıvrandığım süreçte en zor şey nasıl öleceğimi seçmekti. ölüm süreci de bir deneyim olduğu için bu haliyle benim için cazip bir tarafı vardı. bu yüzden uzun süre kendime uygun, ölümü an be an deneyimleyebileceğim bir yöntem aradım uzun süre. kendini öldürmek için yöntem aramak yazıldığı kadar kolay bir süreç değil. bazen intihar yöntemleri üzerine yazılanları okurken sessizce ağlama krizine giriyordum. kendime acıyor, bazen de o hale geldiğim için kendimden nefret ediyordum. sonrasında bir şekilde kolay elde edilebilen bir zehir keşfettim. ortalama bir saat içerisinde acısız bir şekilde beni öldürebilecek bir zehirdi bu. böylece tenha ve deniz gören bir yere geçip sigaramı içerken ölebilecektim. acı vermeden öldüren bir zehir arama sebebimse acıdan duyduğum korku değildi keza kendimden nefret ettiğim için acı çekmek belli ölçüde beni rahatlatırdı fakat ben an be an hayatımın bedenimde yavaş yavaş sönüşünü sonuna kadar hissetmek ve bunu deneyimlemek istedim. şayet acılı bir yöntem olsaydı acı odağımı bozar, dikkatimi dağıtırdı. yöntemi burada paylaşacak değilim elbet veya "hayat her şeye rağmen güzel" gibi yapmacık, yavşak bir söylem içerisine girmeyeceğim. intihar düşüncesinden sıyrıldım ve yaşıyorum. hayatı biraz daha deneyimlemek istiyorum. bu sefer gözlüksüz olarak...