the bends' in 3. şarkısı olmasına karşın, albümde en son dinlediğim şarkı. 2006' daki bir pitchfork media röportajında thom, creep vakasına bir başka geçit açarak, high and dry için; "It's not bad... it's very bad" demiş. kendi yaratılarını tatminsiz bulduklarında çekincesizce değerlendirebilen, hatta thom' un pek çok kez yaptığı gibi yerebilen insanlara hayranlık ve saygı da duyuyorum. ve neden sevilebilir ya da takdir edilebilir olarak değerlendirmediğini de görüyorum; kendi çizgilerindeki komplekslik ve anlamlandırma eşiğinin aşağısında kalıyor. fakat dinlenilir. hatta vokaldeki inişli çıkışlı yapı insana salıncakta bir ileri bir geri sallanıyormuş hissi bile verebilir.

yanlış hatırlamıyorsam, @tame impala' nın you and whose army başlığında kullandığı " tatlı su radioheadcileri" şeklinde bir ifade vardı. dinleyicilerini sınıflandırmak gibi olacak ama gerçekten var böyle bir durum, ve de kesim. işte o kesimin yerlere göklere sığdıramayacağı hoş bir eser de olabilir aynı zamanda.

nedense burada, ve bu odada gün boyu süren bir high and dry havası vardı. sanırım bunun şerefine yeniden dinleyeceğim.

"it's the best thing that you ever had,
The best thing you ever had has gone away."