jack kerouac'ın o ünlü yolda romanını bugün bitirdim. neal cassady, onun o kerauac'ın tabiriyle esrime hali; hayattan ve yoldan ve arayıştan ve bulamayıştan, tekrar tekrar arayıştan, dinlediği müzikten, tanıştığı insanlardan ve tanışmadığı insanlardan, gördüğü herhangi bir andan, sadece ve sadece orada bulunmaktan duyduğu heyecan çok etkileyiciydi benim için. sonra insanların yorumlarını okumak için buraya girdim ve morrissey'in bu şarkısını gördüm. morrissey'in de benim için yeri çok ayrıdır ve bilmiyorum tam ifade edebilir miyim ama böyle çok bağlantısız şekilde keşfedip sevdiğim şeylerin birbirleriyle bağlantılarını rastgele keşfetmek beni çok mutlu ediyor. bu duyguyu en son j.d.salinger-wes anderson ikilisi için hissetmiştim. yolda'yı yazarak beni de yola dahil ettiğin için teşekkürler jack kerouac, sadece kendin olduğun ve bu kadar heyecanlandığın için teşekkürler neal cassady, şarkıların için teşekkürler morrissey. söyleyeceklerim bu kadar.