çocuklardaki sevgi açlığının sebebi annenin çalışıyor olması değil ebeveynlerin (hem anne hem de baba) yeterince çocuklarıyla ilgilenmeyip sevgi gösterememeleridir.

nice anneler vardır ki hep evdedir ama çocuğunun yanında değildir. bütün gün ev işleriyle uğraşır, yemek yapar, oturur dizi izler, örgü örer vs. bu sırada da çocuğunun eline verir tableti, açar televizyonu, çocukla zerre ilgilenmez. ne onunla herhangi bir paylaşımda bulunur ne oyun oynar. çocuk bütün gün kara aynaların önünde yapayalnız zaman geçirir. yaptığı aktiviteler onu geliştirmez, eğitmez ya da mutlu etmez aksine yalnızlığa ve mutsuzluğa iter. işte bu çocuklar sevgiye açtır.

bunun yanında öyle anneler vardır ki bütün gün çocuğunun yanında değildir ama sonrasında çocuğuyla geçirdiği o bir kaç saatin hakkını sonuna kadar verir. bütün gün çocuğuyla iki kelime konuşmayıp ilgilenmeyen anneden çok daha kaliteli ve eğlenceli zaman geçirir çocuğuyla.

şimdi şöyle itirazlar gelebilir; her çalışan anne çocuğuyla böyle ilgilenemez işten geldikten sonra çünkü yorgundur, çünkü odur budur şudur. ya da her evdeki anne de çocuğuna karşı böyle ilgisiz değildir. evet, doğru. her anne öyle ya da böyle değildir. ama bu gözler ikisini de gördü. demek ki çocuğun sevgi açlığını annenin çalışıyor olmasına bağlayamayız. benim değinmek istediğim nokta bu sadece, tespitin doğru olmadığı. yoksa çocukların mutluluğu pek çok değişkene bağlıdır. sadece annenin çalışıyor ya da çalışmıyor oluşuyla değerlendirelemeyecek ölçüde çok yönlü ve önemli bir konudur.

çocuklar zaten üç yaşından sonra sosyalleşme ihtiyacı içinde olduklarından, onunla çok ilgili bir anneyle evde olmak da onlar için en iyisi değildir. dolayısıyla kendilerine uygun arkadaşlarla zaman geçirebilecekleri kreş ya da aktivite merkezleri onlar için çok daha faydalı ve gereklidir. ayrıca şunu da unutmamak gerekir ki ebeveynlerin tüm yaşamlarını çocuklarına adayarak kendi yaşamlarından tamamen feragat etmeleri de sağlıklı bir davranış değildir. kendinden vazgeçmiş mutsuz anne/babalar eşittir mutsuz çocuklardır. o yüzden her şer kararında güzeldir, çocuk sevgisi de. hem böylece kendini prens ve prensesler zanneden, istediği olmayınca çığlığı basan, herkesi parmağında oynatan, çocuk saflığını yitirmiş üç yaşında ego bombalarıyla da dolmamış olur etraf.