beşiktaş ile yaşayan bir taraftar olarak hiç üzülmediğim maç.

partizan'a deplasmanda 4 tane atarken belgrad sokaklarında tankların yanında geçip maça gittiğimizde oradaydım. liverpool'u olimpiyatta elediğimizde oradaydım. cüneyt çakır son düdüğü çalıp şampiyonluğu ilan ettiği zaman yine oradaydım. tüm bunlara rağmen herhangi bir başarıya hiçbir zaman ekstra tepkiler vermedim. inönüdeyim, yıllardır hayalini kurduğum şampiyonluk sonunda gelmiş fakat sadece yumruğumu sıkıp gülümsemekle yetinmiştim. şu ana kadar da hiçbir zaman takımı havalimanında karşılamak istemedim. ama eğer hayatımda maçtan sonra takımı karşılamaya havaalanına gidilecek 1 maç söyleyecek olsam, o da bu maç olurdu.

aldırma kartal aldırma. bu görüntüler 8 yediğimiz liverpool maçından 3 gün sonra çekildi. hava eksilerde büyük ihtimal. 8 tane yiyen de biziz, daha sonra boğazda teknelerle şampiyonluk kutlayan da biziz. beşiktaş bu. benim için asıl gurur; 8 yediğin stadyumda aynı hırs ile atkını kaldırmak, 3 gün sonra stadı tamamen doldurmak ve daha sonra 8 atan takımı istanbul'da devirmektir.

burdan da ayağa kalkacağız elbette. çok değil, 3 gün sonra dolmabahçe'de maçımız var. skoru beklemesin kimse, santrada görürsünüz nasıl kalkmışız ayağa.