kafama ara ara dank eden "of ne aptalsın, ne safsın" sesine sonuna kadar hak veriyorum. bu bok çukuru realizm vesveseleri içerisinde kendini muhafaza eden, uzun yolu olan sevgiye aman diyen, beni sevgiye küstüren insanlar yüzünden kendimden kaçıyorum. bu his hiç gitmiyor, arada saklanıyor. ama orada, biliyorum. aptalsınız. ve korkak. en çok korkak.

biri gelir ben sigara içerken aynı çardağa oturup telefonda kiminle konuşuyorsa artık; "kendi ırkım dışında olanları sevemiyorum" der. kafasını gözünü patlatasım var. ırkının içine sıçayım diyesim var. sevgisiz bedenlerinize sakladığınız nefretinize tüküresim var. dünyanıza bayılmıyorum. ben yoruldum.