söyleyecek söz bulamıyorum. bütün gün canım sıkkındı. yataktan çıkmak istemedim. oysa sabahın köründe uyandım, saatlerce uyu uyan dönüp durdum. bugün ayağa bile kalkmak istemeyişimin sebebi olanların başları boyunlarının altında kalsın.

kendisiyle hiç konuşmadım. bundan bir ay önce yazdığı bir yoruma bozulup bir şeyler yazmıştım. mantarpanoraptiyesiyle konuştuk hatta üzerine. sonra içim rahat etmedi sileceğim dedim panoya. keşke bu yazıyı fırsat bilip birkaç kelime konuşsaydım. kendisini tanımıyorum ama yarım saat önce radyodan arkadaşlarımdan aldım haberi.

dünkü saldırıda öldüğünü öğrendim. içim eziliyordu bütün gün daha da beter oldu. bütün sevenlerine sabır diliyorum. ne kadar sabredilirse işte. aklını yitirir insan. bir düşünsenize dostlarını, ailesini. gözümde hayat çok kıymetsiz çok değersiz şuan. bizi bu duruma düşürenler kahrolsun, toprağın yedi kat dibini boylasın.

hayatın ucuzluğunun dışında ansızın yok olabileceğini ne zaman öğreneceğiz acaba? ben mesela? ne zaman kafama taktığım gereksiz milyon tane problemi olması gerektiği gibi değerlendireceğim? hayatın bu kadar ansızın sona erebileceğini daha ne kadar görmem gerekiyor?

ben affetmiyorum ama. insanlarımızı böyle pervasızca gözden çıkaranları, onların makul sonunu böyle görenleri affetmiyorum. hayatımızı parça parça çalıyorlar.
hoşçakal abi. keşke..