yurt odasında oturdum tüm gün. aslında dışarıda olacaktım ama çıkmadım çünkü on dokuz yaşında ölmekten korkuyorum. yapacağım daha çok şey var, daha aşık olucam mesela, çok severek seçtiğim mesleğimi yapıcam, bir aile kurucam, dünyayı gezicem, kuzey ışıklarını görücem daha. bunları düşündüm tüm gün, şanslıydım dedim kendi kendime sonra da utandım bunun için. nasıl utanmasın insan? şanslı olduğumuz için utanır hale geldik, ne yazık... çok erteliyoruz her şeyi bir de. kısacık dünyada. kısacık. gerçekten göz açıp kapayıncaya kadar varız. ne acı.