kafadan söylemeliyim ki; fularını takmış sanatsal film eleştirisi bekleyen arkadaşlar boşuna beklemesin, diğer entrilere doğru devam etsin. sonradan ''vay efendim ben duymadım, görmedim'' ya da ''bana öyle bir bilgi gelmedi'' demeyin.

unutmadan, ağır spolier içerir. küfretmeyin sonra.

senarist/yönetmen abimiz jaco van dormael, mr. nobody filmi ile daha önce zihnimizi açmış, ufkumuza ufuk katmıştı. bu film ile de ''dur bu sefer az güldüreyim bu garibanları deyip'' bir sanat eseri yaratmış. filmin aldığı ödüllerde bunun bir ispatı olsa gerek.

filmin özeti zaten bir kaç yüz kez yazılmış, adettendir bizde bahsedelim.
filmde tanrı insan görüntüsünde brüksel'de kızı ea ve eşi ile birlikte yaşamaktadır. tanrı odasındaki bilgisayarda insanların hayatlarını kontrol etmektedir. ea babasına kızdığı bir gün ''yeter leeyn dur azıcıkta bende oynayayım der bu bilgisayarla'' ve odanın anahtarını çalıp insanların ölecekleri günleri sms ile herkese bildirir. akabinde babadan dayak yiyen kızcağız evden kaçar. amaç 6 havari bulup yeni ahiti yazmaktır. tabi çaktırmadan, inceden bir sistem eleştirisi de yok değil filmde.

çok iyi bölümler var, mesela tanrının evrensel ıstırap kanunları adı altında ‘’murphy yasalarını’’ yazdığı kısım, ea'nın herkese öleceği tarihi sms ile gönderdiği sahne, tanrının sağlam dayak yediği yer gibi...

aslında çok şey yazılabilir bu film ile ilgili. benim için en akılda kalıcı sahnesi, herkesin öleceği günü öğrendiğinde yapılan bir röportajda elemanın tekine sorulan''bu sizi nasıl etkileyecek'' sorusuna verilen ''bu hiç bir şeyi değiştirmeyecek'' cevabında ki kabullenmiş çaresizlik, derin üzüntü ve adı konmamış duyguların karmaşasıydı.

filmin sonunda dünyayı kadınlar güzelleştirecek mesajı da yerinde ve güzeldi.