çok sıkıcı bir film. anlattıkları da çok sıkıcı ve izlerken katlanılmaz bir hal alıyor. lakin benim hayatım da böyle olduğundan bir o kadar da beğendim. ^:tabi her sıkıcı film için geçerli değil^
jarmusch'un en beğendiğim authorlerden olmasının nedeni de bu aslında. paterson'u tamamen yukarıda anlattığım beklentiler üzerine izledim ve oturmuş bir stili olduğundan beklentilerimin karşılanmasından şüphem de yoktu açıkçası.
doc'un kendi kendine satranç oynarken yenilen tarafta olduğunu söylemesi jarmusch'un varoluşçu insan tiplemesini en iyi şekilde açıklıyor diye düşünüyorum.
limits of control göndermeleriyle, otobüsün arızalanması ve karakterlerin buna karşı aşırı tepkilerine istinaden aksiyon arayan seyirciyle ince dokunuşlarla dalga geçilmesiyle, pek emin olamadığım bir şekilde paterson'un baktığı yere tekrar gözünün kayması ve kameranın orayı göstermesiyle kendi sıradan hayatımdaki sıradan davranışlarımı hatırlatmasıyla ve bunun gibi sayısız ince detayla en sevdiğim vasat filmler arasına girmeyi başardı. bana böyle filmlerle gelin.