kendimi, karayip korsanları dünyanın sonu filminde, jack'i kurtarmaya diğer dünyaya giderken sonunda şelale olan denizde hızla ilerleyen barbossa'nın gemisindeki bir aciz mürettebat gibi hissediyorum.

gitmem gereken, kurtuluşum olan yön akıntının tam tersi istikamette iken, ne yaparsam yapayım asla gemiyi ters yöne çevirmeye gücü yetmeyen, güçsüz bir mürettebat... gemiyi terk etsem de o akıntı biliyorum ki beni o şelaleden aşağı sürükleyecek... yapacak pek bir şey kalmamış... gemiyi yüzdürmem gereken o sakin o güvenli suları terk edeli çok olmuş, geminin komutası bende değil, üstelik geri dönüş şansı da kati surette yok...

sığınmak,
'keşke'lere sığınmak bir ömür boyu...