bir süredir teşhisli olarak boğuştuğum cehennem...

zannedildiği gibi öyle popüler ve cool bi hastalık falan değil. insanı kendi varlığından tiksinir hale getiriyor , bir bütünün parçası olmak isterken her şeyi paramparça ediyor.
ortaya çıkışı ve teşhisi biraz zor zira bipolar bozuklukla çok fazla benzerliği olduğu için karıştırılabiliyor. bu da yanlış tedaviye sebebiyet verebildiği için işleri daha da zora sokuyor.

geçtiğimiz sene yaşanılan bir travma sonucu yıllardır mevcut durum patlak vermiş bulundu. daha önce benzer ataklar yaşamış biri olarak kendimi bir şekilde hastaneye ulaştırabildim. o günden beri 2 farklı psikiyatr ve 1 terapistle normal hayata uyum sağlamaya çalışıyorum.

yorgunum arkadaşlar. sevilmek isterken herkesten nefret ediyorum. ve buna rağmen beni sevmelerini istiyorum... gittikleri zaman arkalarından küfrederken insanların bir yanım gitmesinler diye yalvarıyor içimden.
kaybolmak , kendi dünyamdan çıkmak için başka dünyalarda kaybolmaya çalışıyorum. hiç alakam olmayacak insanlarla iletişim kuruyorum. dengesizlik çok fazla yıpratıyor beni ve etrafımdaki insanlara zarar veriyorum istemeden. vicdan azabı çekiyorum sonra , kendimi kapatıyorum her şeye.
denge kuramıyorum hayatımdaki hiçbir şeyde ve kontrolü yitiriyorum çoğu zaman. bana zarar vereceğini bile bile bazen inatla aynı şeyleri yapıyorum.

bazen birilerine denk geliyorum sağda solda , "bende borderline varmış ya hııı evet o yüzden böyleyim sanırım" diyenlere. kafalarını yere sürterek kıvılcım çıkartmak istiyorum o zaman. sanki çok güzel bir şey. sanki çok havalı oluyorsun onu deyince. sanki yediğin boklara kılıf uyduruyorsun sahip olmadığın bir cehennemi var gibi göstererek. salak.

bunu niye yazıyorum , çünkü daraldım. yine peak yaptı bazı şeyler ve ben ipleri tutamıyorum. dursun bu burda.


edit: yarın sabah hastaneye yatışıma karar verildi. sapasağlam geri dönücem. merak edenler cliff'ten haberleri alabilir. hadi kendinize iyi bakın dostlar.