insanlar karmakarışık hissetmeme neden oluyorlar.bir süredir ruh halimi stabil tutmayı denememe karşın bunu başaramıyorum.kendimi her şey karşısında güçsüz hissediyorum,hiç bir şey üzerine sorumluluk alamıyorum,dayanılmaz bir umursamazlık içindeyim.kendimi,hayatımı uzaktan izliyorum gibi.her şeye yabancılaştığımı hissediyorum.insanlarla konuşmayı başaramıyorum.hayatıma hızla girip çıkmalarına engel olamıyorum.aşık oluyorum ya da kısa bir an için kendimi buna inandırıyorum.ve hızla kaybediyorum,bana kendimi nasıl bu kadar kötü hissettirdiklerini anlayamıyorum.istediğim tek şey yaşamıma devam edebilmek.beynimdeki insanları buna ikna etmeye çalışıyorum.izin verin hayatta kalayım demek istiyorum.ancak çevrem aşamayacağım engellerle kuşatılmış gibi ,artık sevmeyi umut etmeyeceğim ,yalnızlığıma alışmıştım yeniden alışacağım sonunda dönebildiğim tek bir yer varsa o da kendimim sanırım çünkü herkes tarafından tuhaf bulunuyor ve sevilmiyorum.herkes,her şey tarafından yalnızlığa mahkum ediliyorum oysa ben de kendime tahamül edemiyorum.bu saatlerde tüm sorunlar olduklarından büyük görünüyor ve baş edilemez.yeniden denemek istemiyorum,yeniden hayal kırıklarımla yapayalnız kalmak istemiyorum.ancak tüm bu sorunları biraz olsun dağıtması için sabahı bekleyeceğim.