kendi düşüncelerime yakın, edebiyata düşkün, öğrenmeye aç, bilgiyi kovalayan, kaliteli insanlara sahip olduğu için seviyorum burayı. maalesef çevremdeki insanların hemen hemen hepsi toplumda bir yer edinme çabasında. toplumda bir yerin olsun diye çabalamak güzeldir fakat benim bahsettiğim insanlar toplumdaki yerlerini, ellerindeki pahalı telefonlarla, giydikleri pahalı kıyafetlerle, tükettikleri alkol ürünlerinin fotoğrafını sosyal medyaya yükleyerek edinmeye çalışıyorlar. sanki bütün dünyanın derdini onlar çekiyormuşçasına rakı sofrasının fotoğrafını çekip "bugün de böyle, bugün de dertleşiyoruz" yazıyorlar. geri kalan 300 fotoğrafa baksan, hepsinde kulüplerde dans ederken ya da arkadaşlarıyla gülüp eğlenirken çekilen fotoğraflar. insan sormadan edemiyor kendine. bunlar bu kadar dertsiz tasasız, rahat yaşarken dertleşmek için arkadaşlarıyla rakı sofrası kuruyorsa, ben ne yapayım, beni bırak, babam ne yapsın diye soruyorum kendime. bu yine temeli paraya dayanan bir problem.

daha farklısı da var. ben okulda kitap okurken ve kendi seviyemde bir şeyler yazmaya çalışırken, bana "lan kitap okunur mu, şiir yazılır mı, sana mı kaldı lan şiir yazmak" diyen çok yakın arkadaşım, üniversiteye başladığı zaman facebook'a ve instagram'a kendine ait olduğunu iddia ettiği, aşk sözlerini, hayatın ne kadar zor olduğunu anlatan yazılar yazan fotoğraflar yükledi. neymiş efendim, kızlar böyle "edebi" konuşabilen, yazabilen erkeklerden çok hoşlanıyorlarmış. yesinler sizin edebiyatınızı.

yukarıda tanımlanan insanların burada olmadığını düşündüğüm için burayı seviyorum.
her başlığın altında öğrenilebilecek güzel şeyler olduğu için burayı seviyorum.
buradaki herkesin bir amacı olduğuna inandığım için seviyorum.