yoruluyorum.
günden güne büyüdüğümü söylüyorlar ama aslında eksiliyorum.
bir şeyler dünde kalıyor. yapmaktan hoşlandığım işler, vakit geçirmekten zevk aldığım kişiler hep dünde. bugün bomboş. yarınsa korkunç.

elimde anılar var. beyaz parlak ekrana bakarak geçmişimi görüyorum. tüm o fotoğraflar.. oysaki o düğmeye basarken geçen 'an'ın fotoğrafını çekemezsiniz. çünkü o an çoktan yok olmuştur. ama önemi yok, öyle değil mi? o günü hatırlıyorsunuz, derin bir iç geçirme ve rahatlama. tüm bunları sağlayan şey bir kutu. o kutu sayesinde geçmiş var oluyor. komik. kablo yığını olan bilgisayar hafızasının insan hafızasından daha tutarlı olması. çünkü bizim için hiçbir zaman anılar yeteri kadar güzel değildir. ve dün, olması gereken son yere, hayal gücünün ellerine düşer. ayrıntılara müdahale ederiz, o anı hatırlamaya değer hale getiririz.
öyleyse yaşanmışlıklar, gerçekten yaşanmış mıdır? tecrübe, başınıza gelenler midir; yoksa onlara kattıklarınız mıdır? bu yüzden tecrübe yaşla değil; hayallerle ve bilincin kontrolü ele almasıyla ölçülür.

evet, büyüyorum. dünlerim artıyor, yarınlarım azalıyor.
ve eksiliyorum.