"ehl-i temkînem beni benzetme ey gül bülbüle
derde sabrı yok anın her lahza bin feryadı var"

fuzulî

bilindiği üzere bülbül ötüşünü güle sevdasından almıştır, bülbül öter gül açılmaz, bülbül yorulur ve bitap düşer bu sefer gül açıldığında onu bulamaz, böylece kavuşamazlar, herkes de bülbülün aşkını bilir.

burda şair diyor ki; ben bülbül gibi derde sabrı olmayıp her an feryat eden aşıklardan değilim, kendini sakınanlardanım, beni bülbüle benzetme

bu beyitin olduğu şiir asagidaki beyit ile başlar

bende mecnundan füzun aşıklık istidadi var
aşık-ı sadık menem mecnunun ancak adı var

yani; mecnun dediğiniz kişi meşhur bir kişidir, aşıklığını herkes bilir, fakat herkesin bildiği değil kimsenin bilmediği gerçek aşktır. sadık aşık aşkıyla nam yapmaz, bu yüzden ben daha çok aşıklık yeteneğine sahibim diyor.


iki beyit de aynı şeyden bahsediyor, herkesin bildiği sır değildır, sır olmadan da aşk olmaz diyor.