yaklaşık iki ay kadar önceydi. akşamın bir vakti dersten çıkmış, günü kurtarma adına elime geçen az miktarda bir paranın memnuniyetiyle toplu taşımanın yarattığı bıkkınlık içinde "ben napıyorum lan burada?" triplerindeydim. boş gözlerle yaklaşmakta olan metroyu izledim, vagonları teker teker inceledim sanki gozlerim tanıdık birini ararmışçasına. bir adam gördüm tek başına oturan belli belirsiz ve metro durduğunda onun karşısına oturmaya karar verdim nedendir bilinmez. oturduğumda bakışlarını üzerimde hissettim, başımı kaldırdığımda öğretmenimi gördüm. rol modelim, idolüm... gün içinde aklımdan geçmişti, uzun zamandir görmemiştim onu ve bana bu karşılaşma o kadar iyi geldi ki... iyilik ve guzellikler bazen hiç ummadığımız bir anda bizi bulabiliyor yeter ki doğru yöne bakmayı bilelim.