olasılıksız ve empatiden beri bu denli sürüklenerek okuduğum ilk kitap. tabii felsefi ve entelektüel derinliği açısından bu ikisinden on gömlek daha üstün ve doyurucu bir kitap.
bana anlatı biçimi açısından ihsan oktay anarı'ı andırdı yer yer. örneğin hel'in koleksiyonun eninde sonunda varhol'un sanatının kaynağı oluşunu anlatış ve anar'ın puslu kıtalar atlasında elden ele dolaşan kağıt parçasını anlatışı çok benzer.
kitap tuhaf biçimde hem oryantalist, hem oksidantalist.
en büyük kusur kadınların es geçilmiş olması kadın karakterler pasif, zayıf ve yalnızca erkeklerle ilişkileri bağlamında varlar.
-mağaraya iniş fazla yer kaplamış, hel'in cezaevinden ciktiktan sonra yaptigi islerden keske bahsedilseymis-
-le cagot'un yarim biraktigi sey: tek kollu bir insanin yapamayacagi ikinci is ne allah askina? :)-
neden hel arabasina yumruk tekme atiyor?