la grande bellezza ile yer yer benzer özellikler taşıdığını düşünebileceğimiz film. bellezza ile karşılaştırmak doğru mu bilmem ama ben bellezza'dan bir adım geride buldum bu filmi, 2015 yapımı olduğunu bilmeden herhalde yönetmeni bellezza'ya götüren film bu olmuştu diye düşündüm izlerken. bu filmde bellezza'ya nazaran hollywood etkisi fazlaca gibi geldi bana, ama zaten dil ve oyuncular ile de film bir italyanlık değil globallik kimliği ile kendini sunuyordu. bellezza tamamıyle italyan kültürünün bir parçası iken bunda özellikle kilise referansı vermemesi de filmi kimlik anlamında özgür kılıyor alp manzaralarına bakarak bir yürüyüşe çıkmanızı sağlıyordu.

fellini'nin 'otto e mezzo' filmiyle olan benzerlikler tabii ki iki filmde de rahatlıkla okunabiliyor ama bu filmde özellikle mick karakteri'nin son sahnede yönettiği kadınlarını görüşü otto e mezzo'da başrol guido'nun kadınlarını görüşü ile benzerlik taşıyor diye düşünüyorum. guido'nun tahayyülünde neşe ağır basarken senaryo ilerleyişindeki farklılıktan dolayı mick'in tahayyülünde hüzün ağır basıyordu. bütün bu üç filmde ortak olan nokta ise başrol erkek oyuncunun kendini arayışı, bu acaba bir kadının iç sorgulaması sinemaya nasıl yansırdı diye de düşündüren noktadır aynı zamanda.

filmlerde yardımcı oyuncular ile hayattan pek çok farklı karakterin analizi sunuluyor, bazı yardımcı oyuncular ise sadece ana karakterleri tamamlamak için orda duruyor. hepsinin bir noktada 'ben bu hayatta aslında ne yapıyorum' diye sorguladığı bir ana şahit oluyor seyirci neredeyse.
bir de sadece şahitliklerine rastladığımız figuranlar var, bu üç filmde de yönetmenler bir sahnenin o anda ortamdaki insanlarda bıraktığı etkiyi şahitler sunması ile durumu seyirciye biraz daha tanımlanabilir hale getiriyor.

bir de üçünde de sanat dünyasından karakterlerin etrafında dönmesi benzerliği arttırıyor.

!---- spoiler ----!

üç film de mükemmel, çeşit çeşit listelere girebilecek filmler.