samimi idi, ulaşılabilirliği kısıtlıydı; bu yüzden değerliydi ve kesinlikle boş değillerdi, anlamları ve derinlikleri vardı.

en absürt şarkıda bile (bkz: grup vitamin) anlam bütünlüğü vardı.
ben şu an katlanamıyorum o yeni tiplere ve hep aynı olan boş melodilerine.
mesela, irem derici, simge (çakma lana del ray), derya uluğ (saatin mi yok niye kaldın geçmişteeeğğ, al bir de bu akıl benden sana hediyeeeğğ diye beynimde çalıyor şu an lanet olsun), serdar ortaç (allah için eski şarkıları güzeldi), demet akalın, sinan akçıl gibi zibilyon isim bana fersah fersah uzak geliyor.
sorun bende mi?
bence değil...