uzun zamandır geceleri uyuyamıyorum. düşünmekten, tasarlamaktan, tartıp biçmekten o kadar karıştım ki. zihnimde kurduğum her cümle devrik. her fikir sonuçsuz ya da niteliksiz. eksik olanı bulmaktan fazla olanı atmaya çalışmaktan boğulmaya başladım. nefret ediyorum çok düşünmekten. oturup neden böyle bir ülkede dünyaya geldiğimi ya da neden bu zamanda var olduğumu, insanların neden bu kadar sorgulamaz ve asalak olduklarını düşünüyorum. çok üzerime vazifeymiş gibi ya da değiştirebilecekmiş gibi salt kendi başıma.

morfin alıp hepsinden kurtulma düşüncesi cezbedici geliyor bazen. saat altı ve gözümde zerre uyku yok.
dünya çok hızlı dönüyor ve yetişemiyorum.
yoksa bir ağaçtım ve tabuta mı dönüşüyorum?