nereden başlayacağımı gerçekten hiç bilmiyorum, belirttiğim gibi; bu ülkenin insanına kırgınım.

yolda önümde yürüyen adam burnunu silip kirli mendilini yere attığı için kırgınım.
metroda binenler inenlere öncelik tanımadığı için kırgınım.
yaya geçidinden karşıya geçerken üzerime son hızla arabasını süren şoför yüzünden kırgınım.
sabah kahvaltılık bir şeyler aldıktan sonra ödeme yapmak için kasaya yanaştığımda bana bir "günaydın"ı çok gören kasiyer yüzünden kırgınım.
ekmek aldığım fırındaki adam "iyi günler"ime cevap bile vermeye tenezzül etmediği için kırgınım.
sokağın ortasında omzuma çarpıp özür bile dilemeyen insanlar yüzünden kırgınım.
ben iki sene boyunca "ya üniversiteyi kazanamazsam?" diye tanrının her günü ağlarken üniversitelere sınavsız alınan öğrenciler yüzünden kırgınım.
otobüste yer verdiğim teyze teşekkür bile etmediği için kırgınım.
nispeten tenha bir caddede akşamın fazla da geç olmayan bir saati tek başıma yürürken dibime sokulup bana zikretmekten çekindiğim cümleler kuran adamlar yüzünden kırgınım.
araştırmayan, okumayan, sorgulamayan insanlar her konuda fikir beyan ettiği için kırgınım.
cehalet bu denli prim yaptığı için kırgınım.
bankada insanlar sıramı gasp ettiği için kırgınım.
kendi ülkemde devlet güvenliğimi sağlayamadığı için kırgınım.
kalabalık bir cadde üzerinde yürürken, bir polis karakolunun önünden geçerken ya da toplu taşıma kullanırken "ya şimdi bomba patlarsa?" diye düşünüp tedirgin olduğum için kırgınım.
her gün "mezun olunca ya işsiz kalırsam?" sorusunu kendime sormak zorunda olduğum için kırgınım.
henüz 20'lerimdeyken omuzlarıma yüklenmiş yüksek sorumluluklardan, kafamın içinde susmak bilmeyen sorulardan, gelecek kaygılarımdan ötürü kırgınım.
kalabalığın içinde gezinip duran kimsenin görmediği, duymadığı, farkında bile olmadığı bir hayalet gibi olmaktan muzdaribim. evet, kırgınım.
her gün kadınlar öldürüldüğü için kırgınım.
küçücük çocuklar tecavüze uğradığı halde devlet büyükleri de dahil kimse kılını kıpırdatmadığı için kırgınım.
her kapıyı açan yegane materyal para olduğu için kırgınım.
kırgınım,
ve kırgınlıklar listemi yarıda bırakacak kadar yorgunum.
kırgınım,
ve düşündükçe fark ediyorum, affedemiyorum. ne başıma gelenleri ne de başka insanların başlarından geçenleri.
bağışlayıcılığımı yitirdim, hissizleştim.
yine de,
kırgınım.