ölümden korkmayarak ona teslim olmak en güzel ölümdür bence. sonrasında ne olacağını bilmek. iyi veya kötü, önemi yok; belirsizlik hepsinden beterdir öyle değil mi? yani şuan ölecek olsam ve yaşayacaklarım hakkında herhangi bir fikrim olsa, ondan bu kadar korkmazdım. korkuyu sonuna kadar tadar, cesaretimin korkunun yerini almasına izin verirdim.
-verebilirdim.

six feet under da nate fisher ömrü boyunca -hatta sonunda bile hep yanında olan, en değer verdiği kişinin yanında bırakır son nefesini. uzun bir yolculuktan sonra vücudunu denizin kadife dalgalarına bırakır gibi kendini salar ölümün kollarına. hayatım boyunca izlediğim en huzurlu ölümdür onunki. ama kimse aslında huzurlu olmaz değil mi ölürken? nasıl olabilir ki? başına geleceklerden habersiz olmak. belirsizliğe adım atmak ve o adımın farkında bile olmamak. belki bulutlardan kıyafet yapıp arp çalabileceğimiz bir olimpos arenasına, belki de insan kemikleri ve kanından yapılmış, zebanilerin kitkat yediği mahzenlere atıyoruz adımımızı. kim bilir? belki beyaza, belki de siyaha. belki her şeye, belki hiçbir şeye. bunu bilmemizin imkanı yoktur. dolayısıyla güzel ölüm diye bir şey de yoktur. hatta biraz düşününce, olmaması daha iyidir.