yüzükler efendisi'nde tolkien'in bahsettiğinden daha da beter varlıklarız. insan olmak utanç verici olmaya başlarsa, insan ne yapar? ne yapabilir, ne yapması gerekir? hiçbir cevabı bulamazsa da iyice kafayı üşütmeye başlar.

çocukluğumdan bu yana, hep gördüğüm şey insanların tamahkârlığı, lükse olan tutkusu, kibri, paraya tapması, kendini tek doğru bilen görmesi, bilenlere de bilmiyorsun nefretiyle yaklaşmaları.

insanlar, yaşadıkları yere en fazla zararı bile bile veren tek canlı sanırım. kendi türünü sonuna kadar yok etmeyi dahi düşünecek kadar kibirli, kendini üstün gören tamahkâr varlıklar. insanlar, yüzlerine baktığınızda, bir süre sonra utancın silindiğini görmeye başlayacağınız canlılara dönüşmüşler.

belki bunları söylerken ben bile kibirli, aciz, şahsiyetten yoksun ve kendi cinsini aşağılayan, aşağılık bir varlığım.

keşke fırsat verilseydi, ya hiç olmazdım, ya da herhangi bir başka varlık, insan dışında tabii.

fırsat verilmedi, insan doğdum, değiştirmeye çalışsam, yedi milyar bitmez ki, zaten kendimi dahi değiştiremiyorum.

insanlar üzücü, insanlar üzüyor, insanlar kin, nefret, kibir, güç tutkusu, lüks tutkusu ile dolu canlılar ve bu her şeyden daha korkutucu. kendi sonumuza gidiyoruz, nefesler alarak ve vererek.