özellikle son sayfaları akıcı olan, trevanian'dan okuduğum ilk ve tek roman. tabiri caizse sinsi bir kitap, sona yaklaşana kadar çitlerin etrafında dolandırıyor -gerci bu tamamen okurun niyetine bağlı- tek bir noktaya koşan olay örgüsü değil; daha çok oldu bittiye getirmeden, olağan bir akışta ilerliyor. verilen bilgilerle hiç duymadığım bask kültüründen de haberdar olmamı sağlayan kitaptır ayrıca.


!---- spoiler ----!

"aşkımı çok ağır başlı bir biçimde itiraf ettim: ona taraçada çay içmekten mutluluk duyacağımı söyledim"

"ama gençlik gururunun parçalanması da korkunç bir şeydi. parçalanan gurur kendini deli gibi yerden yere atıyor, insanın en sevdiklerine zarar veriyordu."

"bu taşı ben almazsam... kim alır? "

ve

"onu hem bırakmak hem de öpmek istiyordum, hangisini yapacağıma da karar veremiyordum. çok gençtim. öptüm onu."

!---- spoiler ----!