bazen sadece az buçuk sahip olduğum özgürlüğü iliklerime kadar yaşamak istiyorum. kendime vakit ayırarak ve kendi tercihlerime göre hareket ederek mesela. bir gün uyanıp hiç açmıyorum telefonumu, açsam da bakmıyorum bile. o zaman bunu yaşıyorum ve iyi de hissediyorum. ta ki telefonu açana kadar. yediğim fırçaların hesabı yok haber vermiyorum diye. o zaman anlıyorum özgür falan değilim. özür dileyip geçiştiriyorum ama pişman olmuyorum yaptığımdan. keşke anlasa insanlar bu ihtiyacı anlattığımda. aldığım cevap hep "bir haber verseydin keşke bari" oluyor. onu yaptığımda da bunun anlamı kalmıyor.

bazen çok birilerine ihtiyaç duyup bazen de kimseyi duymak istememe hâli var. hem kaybetmekten korkup hem de kaybolmaktan zevk alma hâli. gerçekten böyle.