sınırlı zamanlarda güzel bir şey. zamanın ne kadar sınırlı olduğu tamamen kişisine göre değişiyor. bir akşamlığına dahi evde yalnız kalamayan, hemen alternatif planlar üreten tanıdıklarım var. bunu bir hayat stratejisi olarak uygulamasalar da, pratikte hiç yalnız kalmıyorlar.

evet sınırlı zamanlarda güzel. ve dediğim gibi, bu sınır bazıları için en fazla 1 saat, bazıları için 1 hafta ideal, kimisi kesintisiz 1 ay yalnız kalınca anca kendine geliyor.

bazı insanlar da periyodik yalnızlıkları sever. mesela bazılarımız için günün en huzurlu anı bomboş eve girdiğimiz o andır. tüm gün bunun özlemiyle yanar tutuşuruz. ertesi gün yine o hengamenin içine gideceğimizi bildiğimiz için bu yalnızlık bizim için kurtarılmış bölge gibi bir şeydir.

sonuç olarak, yalnız olmayı bir lüks olarak elde edebiliyorsanız değerini bilirsiniz. ama yalnızlıktan ölen, başka bir insanın sesine ve nefesine hasret kalmışlarımız da yok mu? cevap veriyorum: çokça var.