eve döndüm bugün. biraz önce kardeşim bir şey ister misin mutfaktan diye sordu, yok falan dedim. neyse 10 dakika sonra aşağı indim, kahve yapmış "aaa bu babama mı çok çirkin olmuş nasıl içeceksin baba" falan diyorum şakasına. evdekiler yüzlerinde salak misin bakisiyla falan bana bakiyor, noldu dedim. meğer bana sürpriz yapmak için yapıyormuş kahveyi, çok sevdiğimi bilir. ay nasıl utandım anlatamam. baya üzüldüm. gönlünü almaya çalıştım ama yine de içime sinmedi. onun dışında bebek bi gündü. harika insanlar iyi ki doğmuyor mu ya. ben çok insanın aksine dost edinme konusunda müthiş şanslıyım, nasıl oluyor bilmiyorum ama gerçekten girdiğim ortamlarda en sağlam, en harika insanları buluyorum. bana yüklenen yetenek de bu sanırım. e haliyle doğdukları günlere de en az o kadar mutlu oluyorum. defalarca teşekkür edesim falan geliyor.

iki gün önce de başka yakın bi arkadaşım geldi şehir dışından, çok az vaktimiz vardı uçağına kadar. yemek yemeye gittik, öyle sohbet ederken bi şeyler yiyorduk, kafamı bi kaldırdım gözleri dolmuş, tatlı tatlı bi şeyler söyledi, çok şaşırdım. insanların en büyük şansları hayatındakiler, ikinci aileleri falan galiba. ay arkadaşlarımı özledim. hepsini alıp norveç'e götürüp mis gibi yaşamak istiyorum.