distopik filmleri severim. bu film bakış açısı ile bir orijinallik yakalamışken ayrıca kurgusu ile de başka bir orijinallik göstermiş ki bizi defalarca şaşırtıyor.

spoiler!!!!!


filmde topluma çift olunmadan legal bir şekilde yaşayamacakları dayatılıyor.belirli bir süre içinde çift olmayı başaramazsan hayvana dönüşüyorsun. burada kaskatı bir fiziksel benzerlik taşımak çift olmak için yeterliyken bunu başaramayan kişilerin ( belki de duygusallık arayan) hayvana benzetilmesindeki ironi çok hoş.

bu dayatmadan kaçarak insan olarak yaşayabileceğin diğer yapılanma ise sana asla çift olmamayı dayatıyor. çoğunluğun dayatmasına karşı tepkinin de apayrı bir baskı içermesi fikrine bayıldım. başroldeki karakterimiz kendisine tanınan süre içinde çift olamıyor ve kaçtığında bu sefer tek kalamıyor. çift olmasını istemeyen grup liderinin kadını öldürmek yerine tek ortak yanları olan göz bozukluğunu ortadan kaldırması da ayrı bir hoşluktu. buna rağmen hala çabalayan karakterimiz filmin sonunda ne yapacaktı?

filmlerin sonunun çok önemli olduğunu düşünürüm ve sonlara takılırım. aslında başlangıçlara ve diğer sahnelere de ama en çok sonlara. bu filmde neyin yapıldığının gösterilmesine bence gerek kalmamıştı. zira yönetmen film boyunca bizi distopik evren'de dolaştırdı, kanımızı dondurdu, yeterince yıprattı. artık filmin sonunda kahramanın tek ya da çift olmayı önemsemesini biz artık merak etmiyoruz. çünkü her iki şekilde de kaybediyor. ne yalnız ne de ruhsuz bir şekilde çift olmak bize kazandırmıyor. tabi bu filmden çıkarılacak sonuç bunla sınırlı değil. filmin hem kendisi hem sonu gibi herkes istediğini düşünmek, seçmek ve yaşamakta özgür.

ayrıca colin farrell ve rachel weisz bu filmde çok uyumlu olmuşlar iyiki de oynamışlar.

puanım 8.5/10